به گزارش شانا، وزیر امور خارجه ایران که روز سه شنبه دومین دوره سفرهای منطقه ای خود را بعد از توافق هسته ای، از کشور لبنان آغاز کرده است، بعد از سفر به سوریه و پاکستان و ملاقات با مقامات این کشورها، پنجشنبه شب وارد دهلی نو شد.
وی در سفر یک روزه خود به دهلی نو با نارندرا مودی نخست وزیر ،حامد انصاری معاون رئیس جمهوری، سوشما سواراج وزیر امور خارجه ، نیتین گادکاری وزیر کشتیرانی ، حمل و نقل و بزرگراهها و اجیت دووال مشاور امنیت ملی دیدار و گفتگو کرد.
محمد جواد ظریف در دیدار با خانم سوشما سواراج در خصوص راههای گسترش همکاری میان دو کشور بویژه طرحهای بندری، حمل و نقل، پتروشیمی، نفت و گاز و کریدور شمال و جنوب بحث و تبادل نظر کردند.
سوشما سواراج وزیر امور خارجه هند نیز در این دیدار با اشاره به آخرین رایزنیهای رئیس جمهوری ایران و نخست وزیر هند در اجلاس اوفا در روسیه خواستار ایجاد ساز و کارهای فعال کردن موافقتنامه تجارت ترجیحی، اجتناب از اخذ مالیات مضاعف و فعالیت هند در میدان گازی فرزاد ب شد.
وی همکاریهای منطقه ای شامل همکاری ترانزیتی عشق آباد را زمینه مناسبی برای اجرای سریعتر در طرحهای ترانزیتی دانست.
اقتصاد و انرژی ایران
ایران با قرار گرفتن در کانون 75 درصد از منابع انرژی جهان و با داشتن بیش از ١۵٧ میلیارد بشکه ذخیره قابل استحصال هیدروکربوری مایع و ٣٣,۶ تریلیون مترمکعب ذخیره قابل استحصال گاز طبیعی و به دلیل نزدیکی مراکز تولید نفت و گاز آن به آبهای بین المللی می تواند به یکی از قطبهای بدون منازع قدرت در جهان بدل شود.
بالفعل کردن قابلیتهای ایران به معنای توسعه صنعت نفت، گاز، پتروشیمی و بخشهای پایین دستی این صنعت در کنار بهبود روابط میان ایران و جهان خارج و بخصوص کشورهای منطقه است. توسعه ای که علاوه بر افزایش ظرفیت تولید و نوسازی صنعت نفت ایران، می تواند توسعه صنعتی ایران را در پی داشته و نقش ایران را در معاملات بین المللی و منطقه ای افزایش دهد.
در این میان هندیها می دانند که پس از برداشته شدن تحریمها و در آینده نزدیک، اقتصاد ایران با منابع عظیم نفت و گاز و سرزمینی که در هارتلند انرژی جهان قرار گرفته است، با جمعیتی نزدیک به ٧٠ میلیون نفر و نیروی کار تحصیلکرده و پیشرفتهایی که در زمینه های صنعتی به دست آورده، در صورت بازگشت مدیریت شده به عرصه تجارت بین الملل و برخورداری از دانش فنی و هایتکها، طی ده سال آینده توان افزایش تولید ناخالص داخلی خود را به بیش از ٢۵٠٠ میلیارد دلار دارد.
البته این مهم با رشد اقتصادی سالانه ٨ درصدی ممکن نیست. اما توان اقتصادی و تولید ناخالص داخلی ایران فراتر از ٣٧٠ یا ۴٠٠ میلیارد دلار است که امروز به عنوان پایه اقتصادی برای محاسبات آینده از آن استفاده می کنیم.
در این زمینه، صنایع نفت، گاز، پالایش و پتروشیمی ایران به همراه صنایع پایین دستی در بخش محصولات تکمیلی و نهایی نیازمند سرمایه گذاری خارجی جهت نوسازی و توسعه و بهره مندی از دانش فنی و تکنولوژی ” های تک” دنیا هستند و در بخش شدت مصرف هم کارهای بسیاری باید صورت گیرد.
صنایع خودروسازی، سیمان، فولاد، ساختمان، نساجی، تجهیزات و لوازم خانگی، تجهیزات و محصولات مورد مصرف در صنعت برق و مخابرات و به طور کلی همه صنایعی که در ایران کار می کنند نیز نیازمند بازنگری و سرمایه گذاری جدید هستند.
این چالشها به جز مشکلاتی است که در نظام بانکی و بیمه ایران و قوانین و تعرفه های گمرکی وجود دارد و باید اصلاح شود!.
به طور خلاصه ایران برای پایین آوردن شدت انرژی و بالا بردن بهره وری و تولید مطابق با استانداردهای روز جهانی برای ورود گسترده تر به بازارهای بین المللی، باید همه کارخانه ها،کالاها و محصولات انرژی بر را که تاکنون از چین و هند وارد کرده و یا با استانداردهای بسیار پایین در داخل تولید شده است نوسازی کند و با نگاهی جدید شروع به بازسازی اقتصاد و زیرساختهای آن بکند.
در دنیای جدیدی که بعد از توافق ایران و 1+5 قابل تصور است؛ با ورود رقبای سرسختی مانند کشورهای عضو اتحادیه اروپا و ژاپن و آمریکا، کشورهایی مانند هند و چین برای سهم بردان از بازار انرژی ایران که نیازمند سرمایه گذاری بالغ بر 600 میلیارد دلاری در سطوح مختلف صنعتی و غیرصنعتی است، باید در نوع تعامل خود با ایران تجدید نظر اساسی کنند!.
اما اقتصاد هند
کشور هند با جمعیتی بالغ بر یک میلیارد و 252 میلیون نفر و مساحتی حدود ٣ میلیون و ٢٨٧ هزار کیلومتر مربع در حالی در میان دارندگان ذخایر زغالسنگ جهان رتبه پنجم را به خود اختصاص داده است که این کشور در بخش نفت و گاز عمدتا به جهان خارج وابسته است و بالغ بر ٢۵ درصد از جمعیت آن با مشکلات دسترسی نداشتن به برق دست و پنجه نرم می کنند.
نیروگاههای تولید برق هند با مشکل تامین پایدار سوخت روبرو هستند و از زغالسنگ به عنوان منبع اصلی تولید انرژی استفاده می کنند. این در حالی است که این کشور با استفاده از ذخایر عظیم گازی ایران می تواند به سرعت این مشکل را بر طرف کند.
هند با واردات گاز از ایران می تواند هر چه سریعتر نیاز آن بخش از مردم خود را که هنوز از نعمت سوخت پاک و روشنایی برق برخوردار نیستند و جمعیت آنها چیزی بالغ بر ٣٠٠ میلیون نفر است برطرف کند.
همچنین اقتصاد هند با واردات گاز از مسیر ایران می تواند از بخش مهمی از افت ١١ درصدی تولید ناخالص داخلی این کشور که به دلیل قطعی برق نیروگاههای زغالی آن رخ می دهد جلوگیری کند. خسارتی که با با توجه به اقتصاد 2050 میلیارد دلاری هند در سال 2014 رقمی بالغ بر 220 میلیارد دلار را در بر می گیرد.
در چشم انداز بین المللی انرژی ( ٢٠١١، EIA ) برآورد شده که هند و چین بزرگترین سهم را از رشد تقاضای انرژی آسیا تا سال ٢٠٣۵ به خود اختصاص می دهند. زغالسنگ و پس از آن نفت و بیوماس سنتی ( به عنوان مثال: سوزاندن هیزم و زباله) از جمله بزرگترین منابع تامین انرژی هند هستند.
اقتصاد هند از سال ٢٠٠٠ میلادی تاکنون به طور متوسط رشد ٧ درصدی را تجربه کرده که البته این رشد مخاطراتی همچون بدهی خارجی بالا که رقمی بالغ بر 425 میلیارد دلار را تا پایان 31 دسامبر 2014 در بر می گیرد، کمبود زیرساختها و قطبی شدن احزاب سیاسی را نیز در پی داشته است.
تولید ناخالص داخلی هند در سال ٢٠١۴ با جمعیت نیروی کار 502 میلیون نفری و نرخ بیکاری 8.6 درصدی دارای رشد اقتصادی 7.2 درصدی بوده است.
برابر آمار مرکز اطلاعات آمار آمریکا، حدود 17.9 درصد تولید ناخالص داخلی هند مربوط به بخش کشاورزی، 24.2 درصد مربوط به بخش صنعت و 57.9 درصد مربوط است به بخش بازرگانی و خدمات.
تولیدات کشاورزی هند شامل برنج، گندم، دانه های روغنی، پنبه، جو ، چای ، نیشکر ، عدس، پیاز، سیب زمینی . فراورده های لبنی ، گوسفند، بز ، مرغ و ماهی می شود.
تولیدات صنعتی هند شامل منسوجات، مواد شیمیایی ، صنایع غذایی، فولاد، تجهیزات حمل و نقل ، سیمان، معدن، نفت، ماشین آلات، نرم افزار و داروسازی است.
درآمدهای بودجه ای دولت هند در سال ٢٠١۴ حدود 186 میلیارد دلار و مخارج بودجه آن بالغ بر 289 میلیارد دلار بوده است. ذخایر ارزی و طلای هند در سال 2014 میلادی 309 میلیارد دلار گزارش شده است.
در بخش تجارت خارجی نیز صادرات هند در سال ٢٠١۴ حدود 343 میلیارد دلار و واردات این کشور 508 میلیارد دلار است.
عمده اقلام صادراتی هند شامل مواردی مانند؛ فرآورده های نفتی، سنگهای قیمتی، وسایل نقلیه ، ماشین آلات، آهن و فولاد ، مواد شیمیایی، محصولات دارویی، غلات، حبوب و پوشاک می شود.
عمده صادرات هند به کشورهای آمریکا 12.4درصد ، امارات 10.2درصد ، چین 4.7 درصد ، سنگاپور 4.3 درصد و هنگ کنگ 4.2درصد صورت می گیرد.
عمده اقلام وارداتی هند شامل مواردی مانند نفت خام، سنگهای قیمتی، ماشین آلات، مواد شیمیایی ، کود ، پلاستیک، آهن و فولاد می شود.
عمده واردات هند از کشورهای چین 11درصد ، عربستان 7.8درصد ، امارات 7.1درصد ، سوییس 5.5 درصد ، آمریکا 4.8 درصد و عراق 4.3درصد انجام می شود.
انرژی هند
وابستگی بالای هند به نفت خام وارداتی شرکتهای تامین کننده انرژی این کشور را به تلاش برای تنوع بخشیدن به منابع تامین انرژی واداشته است که از این جمله می توان به گاز طبیعی اشاره کرد. هر چند به نظر سازمان بین المللی انرژی، دولت هند ممکن است به دلیل یارانه های سوخت، افزایش وابستگی به واردات و ناسازگار بودن اصلاحات در بخش انرژی، قادر به ارائه منابع امن و پایدار برای تقاضای انرژی در این کشور نباشد.
سیاست انرژی هند به تمرکز بر تامین منابع انرژی برای پاسخگویی به نیازهای اقتصاد رو به رشد خود استوار شده است به طوری که مصرف انرژی اولیه در این کشور از سال ١٩٩٠ تا٢٠١١ به بیش از دوبرابر افزایش یافته است. این افزایش در حالی است که در طی این دوره، سرانه مصرف انرژی هند همچنان پایین تر از کشورهای توسعه یافته است.
از آغاز سیاستهای جدیداقتصادی هند در سال ١٩٩١، جمعیت هند به طور فزاینده ای از روستاها به مراکز شهری نقل مکان کرده است و منابع تامین انرژی آنها به دلیل دور شدن از زیست توده های سنتی به منابع دیگر انرژی منتقل شده است.
بخش صنعت با بیش از ۴٠ درصد از کل تقاضای انرژی اولیه، بزرگترین مصرف کننده انرژی هند در سال ٢٠٠٩ بوده است که عمدتا توسط زیست توده های سنتی تامین شده است.
نفت خام
تولید داخلی نفت هند در سالهای اخیر با رکود مواجه شده و شرکت ملی نفت هند به طور فزاینده ای در حال خرید سهام و سرمایه گذاری در میدانهای نفتی دارای ریسک در خارج از این کشور است.
واردات نفت هند از سال ١٩٩٠ تا پایان ٢٠١١ از ۴٠ درصد تقاضای داخلی به ٧٠ درصد افزایش یافته است. در این راستا دولت هند شرکتهای نفتی این کشور را ترغیب به کسب داراییهای خارج از کشور در بخش بالادستی نفت می کند تا چاره ای باشد برای محافظت از بخش انرژی هند در برابر نوسانات جهانی قیمت نفت.
در این زمینه شرکتهای هندی سرمایه گذاریهایی را بر روی سهام بلوک نفتی GNOP در سودان و یا پروژه ساخالین_١ در روسیه انجام داده اند و به تازگی نیز مواردی را در دریای خزر و آسیای مرکزی مورد بررسی قرار داده اند تا در آنها سرمایه گذاری کنند.
ذخایر نفت خام طبیعی هند تا یکم ژوییه 2014 حدود 5.6 میلیارد بشکه تخمین زده شده است و این کشور روزانه 759 هزار بشکه نفت خام تولید می کند. با توجه به ذخایر اندک نفتی هند و مصرف بالای آن، واردات نفت خام این کشور به بیش از 3.8 میلیون بشکه در روز بالغ می شود.
محصولات پالایشی
دولت هند به دنبال گسترش و توسعه بخش پالایش این کشور است و بر این اساس این کشور از سال ٢٠٠١ به صادر کننده خالص فرآورده های نفتی بدل شده است. امروزه صنعت پالایش بخش مهمی از اقتصاد هند را تشکیل می دهد. هند دارای چندین پالایشگاه با کلاس جهانی در منطقه جمنگار است و صنعت پالایش در این کشور تا حد زیادی متعلق به بخش خصوصی است.
برابر گزارش منتشره در ژورنال بین المللی نفت و گاز، ظرفیت پالایشی این کشور تا پایان سال ٢٠١٢ چیزی بالغ بر ۴ میلیون و ٣٠٠ هزار بشکه در روز گزارش شده که این کشور را به سومین پالایشگر بزرگ بعد از چین و ژاپن بدل کرده است.
برابر گزارش مرکز اطلاعات و آمار آمریکا میزان مصرف فراورده های نفتی و پالایشی این کشور تا پایان سال ٢٠١١ چیزی بالغ بر ٣ میلیون و ٢٩٢ هزار بشکه در روز بوده است.
تولید محصولات پالایشی هند در سال 2013 چیزی بالغ بر 4.4 میلیون بشکه در روز و مصرف آن نزدیک به 3.2 میلیون بشکه در روز گزارش شده است. هند در سال ٢٠١٣ روزانه حدود 1.4 میلیون بشکه محصولات پالایشی صادر و 312 هزار بشکه در روز وارد کرده است.
گاز طبیعی
برابر آمار منتشره از سوی سازمان اطلاعات و آمار آمریکا، ذخایر گاز طبیعی هند تا یکم ژانویه 2014 حدود 1.4 تریلیون مترمکعب اعلام شده است که عمدتا در فاصله ای دور از سواحل این کشور قرار دارد. تولید گازطبیعی این کشور چیزی بالغ بر 36 میلیارد مترمکعب در سال است. با توجه به مصرف سالیانه 54 میلیارد متر مکعبی گاز در کشور هند در سال ٢٠١٣، این کشور در این سال حدود 18 میلیارد مترمکعب گاز طبیعی وارد کرده است.
گاز طبیعی در کشور هند به عنوان جایگزین زغالسنگ برای تولید برق مورد استفاده قرار می گیرد و این کشور از سال ٢٠٠۴ اقدام به واردات گازطبیعی مایع ( LNG ) از قطر کرده است. این کشور به طور فزاینده ای متکی به واردات گاز طبیعی مایع برای رفع نیازهای داخلی خود است زیرا منابع گاز هند و زیرساختهای گاز طبیعی در این کشور پاسخگوی تامین تقاضای داخلی آن نیست.
برابر گزارش منتشره از سوی PFC energy، هند مقام ششمین وارد کننده بزرگ LNG را در سال ٢٠١١ با بیش از ۵ درصد از بازار جهانی به خود اختصاص داده است. مصرف سالانه گاز این کشور از سال ٢٠٠١ تا ٢٠١١ با نرخ رشد سالانه ١٠ درصد افزایش یافته است. اگر چه در سال ٢٠١١ اختلال در عرضه، برخی مصارف را متوقف کرده است.
پیش بینی وزارت نفت هند حاکی از آن است که با ادامه این روند و در پنج سال آینده تقاضای گاز هند به بیش از دو برابر افزایش خواهد یافت. در سال ٢٠١٠ بخش نیرو با ۴۵ درصد و بخش کود با ٢٨ درصد بیشترین تقاضای گاز طبیعی را در هند به خود اختصاص دادند.
برابر آخرین گزارش منتشره از سوی سازمان بین المللی انرژی در سال ٢٠١٣ ، دولت هند تصمیم به واردات گاز طبیعی از طریق پروژه های مختلف بین المللی خطوط لوله گرفته است، اگر چه به اثبات رسیده که بسیاری از این پروژه ها خام و غیر عملیاتی هستند.
در این زمینه، هند در سال ٢٠٠۶ پروژه خط لوله ایران، پاکستان و هند (خط لوله صلح IPI_ ) را ترک کرد. با این حال دولت این کشور هنوز هم در طرح واردات گاز طبیعی از ترکمنستان به هند مشارکت می کند. پروژه ترکمنستان و افغانستان و هند (TAPI ) که به عنوان خط لوله ترانس افغانستان شناخته شده است طی یک دهه که از مطرح شدن آن می گذرد به خاطر مخاطرات ژئوپلتیک و چالشهای فنی پروژه به صورت جدی با مانع روبرو شده و غیر عملی به نظر می رسد. بانک توسعه آسیا هزینه احداث این خط لوله را حدود ١٠ تا ١٢ میلیارد دلار تخمین زده است.
با توجه با توافق ایران و گروه 5+1 و شمارش معکوس برای برچیده شدن تحریمها، هندیها مجدانه به دنبال واردات گاز از طریق خط لوله دریایی از ایران هستند.
زغالسنگ
زغالسنگ منبع اصی انرژی در هند است. این کشور دارای پنجمین ذخایر زغالسنگ در جهان است. ذخایر زغالسنگ هند در سال ٢٠١٠ حدود ۶۶,٨ میلیارد تن گزارش شده است.
در حالی که تقاضا برای زغالسنگ در هند بیش از ٧ درصد در سال رشد داشته است اما تولید کنندگان زغالسنگ در این کشور نتوانسته اند متناسب با آن نسبت به رشد تولید مبادرت کنند و به این دلیل از سال ٢٠٠١ تا ٢٠١٢ واردات زغالسنگ این کشور هر ساله بیش از ١٣ درصد افزایش یافته است.
بخش برق در هند بزرگترین مصرف کننده زغالسنگ است به طوری که برابر گزارشهای سازمان بین المللی انرژی بیش از ٧٣ درصد از زغال مصرفی در این بخش مورد استفاده قرار گرفته است.
از آنجا که توان نیروگاههای هند به شدت به زغالسنگ وابسته است کمبود زغالسنگ عامل موثری خواهد بود در کاهش تولید برق و افزایش خاموشیها در سراسر این کشور. علاوه بر این، صنایع فولاد و سیمان از دیگر مصرف کنندگان عمده زغالسنگ در هند هستند.
با توجه به اطلاعات منتشره از سوی اداره برق مرکزی هند، بالغ بر ٨٠ درصد از کل تولید برق در این کشور از طریق ژنراتورهای حرارتی که عمدتا از زغال سنگ استفاده می کنند تولید می شود. اختلال در تامین پایدار عرضه سوخت های فسیلی به نیروگاه ها علت اصلی قطع برق در هند است.
با توجه به این گزارش از دست دادن تولید به دلیل قطع اجباری برق، ظرفیت واقعی تولید این کشور را در سال ٢٠١١ بالغ بر ١١ درصد کاهش داده است. علت این مشکل عمدتا به دلیل کمبود عرضه زغال ستگ و ناتوان شدن نیروگاه های برق به دلیل نرسیدن تجهیزات و از این قبیل است که منجر به اخلال در انتقال نیرو به مراکز تقاضا شده است. حدود ۶٠ درصد از قطعی های اجباری برق کمتر از ٢۴ ساعت طول می کشد. هر چند گاهی شاهد توقفهای بیش از ٢۵ روز هم هستیم.
انرژی الکتریکی
برابر آمار منتشره توسط مرکز مطالعات و آمار آمریکا، کشور هند در سال 2011 بالغ بر 975 میلیارد کیلووات ساعت برق تولید کرده و مصرف برق این کشور حدود 758 میلیارد کیلووات ساعت بوده است.
این کشور در سال 2014 حدود 68.7 درصد از برق مورد استفاده خود را با استفاده از سوختهای فسیلی، حدود 2 درصد را از طریق انرژی هسته ای، حدود 16.9 درصد آن را از طریق هیدرو الکتریک و حدود 12.4 درصد دیگر را از طریق دیگر انرژیهای تجدیدپذیر تامین کرده است.
ظرفیت برق نصب شده هند ٢١١ گیگاوات است که عمدتا برای تولید از طریق زغالسنگ طرحریزی شده است. به دلیل عرضه ناکافی سوخت، این کشور از کمبود شدید تولید برق و خاموشیهای متوالی رنج می برد. علاوه بر این بخشهای قابل توجهی از این کشور به برق دسترسی ندارند.
براساس بررسی انجام شده در گزارش توسعه انسانی سال ٢٠٠۵ هند، به طور کلی برق خانگی ٧٠ درصد از مجموع خانوارهای این کشور راپوشش می دهد ( ٩۴ در صد از خانوارهای شهری و ۶٠ درصد از خانوارهای روستایی دسترسی به برق داشته اند که البته همواره با خاموشیهای مکرر همراه است ).
زیست توده
مناطق روستایی هند جهت تامین انرژی برای پخت و پز، حرارت و نور به منابعی سنتی مانند زیست توده ها ( شامل هیزم، فضولات حیوانی و پسماندهای کشاورزی) تکیه دارند زیرا امکان دسترسی به دیگر منابع انرژی برای ساکنان این مناطق محدود یا غیرقابل دسترسی است. بخش بزرگی از هند از بیوماس به عنوان سوخت اولیه برای پخت و پز استفاده می کنند.
با توجه به سرشماری سال ٢٠١١ هند، ۶٢,۵ درصد از خانوارهای روستایی از چوب، ١٢.٣ درصد از پسماندهای زراعی و ١٠.٩ درصد از فضولات حیوانی به عنوان سوخت اولیه برای پخت و پز استفاده می کنند. این استفاده می تواند باعث ایجاد اخلال در سلامتی افرادی که در معرض آلودگیهای ناشی از مواد زائد قرار می گیرند شده و همچنین منجر به بروز مشکلات عمده زیست محیطی شود.
کشور هند همچنین از بیوماس برای تولید نیرو استفاده می کند. به گزارش وزارت انرژیهای نو و تجدیدپذیر هند، ظرفیت نصب شده تولید برق این کشور از بیوماسها و زیست توده ها در مجموع ٢٠,٧ گیگاوات است.
تولید نیرو از آب
هند با ١١٣ میلیارد کیلووات ساعت تولید نیرو ( ٣ درصد از کل تولید برق در جهان ) هفتمین تولید کننده بزرگ برق آبی در جهان در سال ٢٠١٠ بوده است. وزارت نیروی هند کل ظرفیت نصب شده برق آبی این کشور را در سال ٢٠١٢ حدود ٣٩ هزار و ٣٠٠ مگاوات گزارش کرده است. ناگفته پیداست که در فصول کم آب و گرم سال نیروگاههای زغالی بار بیشتر ی از تولید برق را به دوش می کشند.
نیروگاه اتمی
هند دارای ٢٠ راکتور اتمی در ۶ نیروگاه هسته ای با ظرفیت ۴,۴ گیگاوات برق است. از سپتامبر ٢٠١٢، هفت راکتور با بالغ بر ۵.٣ گیگاوات برق در حال ساخت هستند که انتظار می رود تا سال ٢٠١۶ در مدار قرار گیرند. با توجه به تقاضای رو به رشد برق در هند، این کشور افزایش سهم برق هسته ای را از حدود ۴ درصد در سال ٢٠١١ به ٢۵ درصد در برنامه های توسعه ای خود قرار داده است.
نتیجه گیری
چنان که در ابتدا هم اشاره شد، نیروگاههای تولید برق هند با مشکل تامین پایدار سوخت روبرو هستند و از زغالسنگ به عنوان منبع اصلی تولید انرژی استفاده می کنند و این در حالی است که این کشور با استفاده از ذخایر عظیم گازی در اختیار ایران می تواند به سرعت این مشکل را برطرف کند.
هند با پیوستن هر چه سریعتر به خطوط لوله گاز ایران خواهد توانست نیاز آن بخش از مردم خود را که هنوز از نعمت سوخت پاک و روشنایی برق برخوردار نیستند و جمعیت آنها چیزی بالغ بر ٣٠٠ میلیون نفر است برطرف کند.
همچنین تغذیه انرژی هند از طریق مسیرهای منتهی به گاز ایران می تواند از بخش مهمی از افت ١١ درصدی تولید ناخالص داخلی این کشور که به دلیل قطعی برق نیروگاههای زغالی این کشور رخ می دهد جلوگیری کند. خسارتی که با توجه به اقتصاد 2050 میلیارد دلاری هند رقم کوچکی به نظر نمی رسد!.
از این رو به نظر می رسد با توجه با برچیده شدن تحریمهای بین المللی علیه ایران و نظر به نیازهای روز افزون هند به انرژی، عملیاتی کردن هرچه سریعتر پروژه های انتقال گاز از ایران به هند برای این کشور از مزیتهای بالایی برخوردار است. پروژه ای بس اقتصادی که از هزینه های کمتری نسبت به دیگر روشهای انتقال انرژی ( یک چهارم) برخوردار بوده و هر روز تعلل در آن سودی است که برای مردم هند از دست خواهد رفت.
